“نواب صفا” آینه ی‌ اهل هنر بود
در بزم هنر سوخت و چون شمع سحر بود
همکار “بنان” یار “صبا” شاعر” گلها”
گل بود و “صفا” بود و به عالم چو گهر بود
افسوس که او “بار سفر بست” و “جدایی”
در محفل اصحاب هنر شمس و قمر بود
پر زد چو” کبوتر”، به سوی دشت اقاقی
رفت آن گهر ناب که او مرد “سفر” بود
تصنیف و ترانه ز غمش سخت بیفزرد
تصنیف که گوید به غمش آن که چو زر بود
آن شاعر و تصنیف سرا، مرد هنرمند
هر واژه ی شعرش به حلاوت چو شکر بود
آن ” قصه ی شمعی” که روایتگر آن شد
دیباچه ی عشقی است که اعجاز هنر بود
نه خرقه ی سالوس به تن داشت نه تزویر
از کبر و غرور و حسد و حقد حذر بود
آن شاعر تصنیف ” جوانی” به جنان رفت
در شعر ترانه به یقین اهل نظر بود

شاعر علی عبدلی
واژگان داخل گیومه از بیت سوم به بعد عناوین تصنیف‌ها و ترانه‌های نواب صفا است.